کد مطلب:193418 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:95

آیا پیامبر در حجة الوداع هم عمره و هم حج به جا آورد؟
فضیل بن عیاض گوید: به امام صادق - علیه السلام - عرض كردم: مردم در مورد حج پیامبر خدا - صلی الله علیه و آله و سلم - اختلاف نظر دارند، برخی می گویند: پیامبر - صلی الله علیه و آله و سلم - در حجة الوداع برای انجام حج از مدینه خارج شده، و برخی می گویند: برای عمره خارج شد، و برخی می گویند: حج قران نمود، و برخی می گویند: خارج شد در حالی كه منتظر امر خدا بود.

حضرت فرمود: خداوند عزوجل می دانست كه این حج آخرین حج پیامبر - صلی الله علیه و آله و سلم - است كه پس از آن دیگر حج نخواهد كرد، و لذا هر دوی این عمل را برای او در یك سفر جمع نمود (یعنی هم عمره و هم حج) تا اینكه برای امت آن حضرت سنت شود.

و هنگامی كه (در ابتدای ورود به مكه) دور خانه ی خدا طواف نمود و بین صفا و مروه سعی كرد جبرئیل به او دستور داد تا آن را عمره حساب كند مگر آنان كه با خود هدی (یعنی شتری برای قربانی) آورده اند كه وظیفه آنها این است كه احرام خود را نگه دارند تا زمانی كه هدی (قربانی) خود را به منی ببرند چون خدا فرمود: (حتی یبلغ الهدی محله) [1] «تا قربانی به محلش برسد (و در قربانگاه ذبح شود)».

و بدین طریق عمره و حج هر دو برای ایشان جمع شد، و حضرت در ابتدا به سبك گذشته ی عرب خروج كرد، چون عرب جز حج را نمی شناختند (و عمره نداشتند)، و حضرت در این زمینه منتظر امر خدا بود و می فرمود: مردم به سبك همان دوران جاهلیت خارج شوند (و رهسپار مكه شوند) مگر آن قسمت كه اسلام



[ صفحه 393]



آن را تغییر داد.

و چون عربها در ماههای حج، عمره انجام نمی دادند لذا هنگامی كه پیامبر فرمود: این كارها را عمره قرار دهید، بر آنها گران آمد، زیرا آنها عمره را در ماههای حج انجام نمی دادند، و این كلام از ناحیه ی رسول خدا - صلی الله علیه و آله و سلم - زمانی گفته شد كه پیامبر به آنها دستور داد حج را فسخ كنند، و فرمود: «من عمره را تا روز قیامت جزء حج قرار دادم و انگشتهای دو دست خود را به علامت جمع بین این دو عمل در هم انداخت و مراد حضرت این بود كه در ماههای حج این چنین است نه در ماههای دیگر.

عرض كردم: مگر می شود به چیزی از احكام جاهلیت عمل كرد؟

حضرت فرمود: مردم زمان جاهلیت همه چیز را از دین حضرت ابراهیم - علیه السلام - ضایع كردند، مگر ختنه، و ازدواج، و حج، آنان این چند مطلب را نگه داشتند، و ضایع نكردند. [2] .


[1] سوره ي بقره آيه ي 196.

[2] علل الشرايع: ج 3 ص 4، بحارالأنوار: ج 96 ص 90 ح 9.